Bij de maandelijkse kaasfondue van het Kosmopolitiese Slauerhoffgezelschap zat ik op uitnodiging van de gastheer van die avond naast Jan Moors, die er opgewekt bij zat.
‘Die wraking heeft mij goed gedaan’, grapte hij. Het betrof een gemengd gezelschap van miskende dichters, een enkele lokale politicus, magistraten, theaterwetenschappers en andere linkse hobbyisten. Of ik wat wilde zeggen over de hedendaagse juridische lading van Slauerhoffs strofe: ‘Nooit wordt zoo’n plompe boerenkop gesneld. En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord’.
Is dit niet haatdragend jegens de polderautochtoon? Roept dit niet op tot etnisch geweld? En zou het anders zijn als dit gedicht door Mohammed B zou zijn geschreven?
Kortom, prangende actuele vragen. Het werd een boeiende discussie waar ook Jan Moors zich niet onbetuigd liet. En toen de kaas gestold was, nam ons tafelgesprek zijn onvermijdelijke wending. ‘Hoe kwam de zaak Geert W. nu eigenlijk bij jou terecht?’, vroeg ik hem.
‘Heel simpel’, zei Jan. ‘Ik doe in principe alle zaken van verdachten met een achternaam die begint met een V of een W. Vandaar. Wilders werd in mijn vakje geschoven. Ik had nog gezegd, laat deze beker aan mij voorbijgaan.’
‘Maar jullie ruilen toch wel eens zaken?’
‘Zeker, maar niemand wilde. En toen nam de sectorvoorzitter mij even apart en zei: gewoon even doorbijten Jan, hoor het geleuter aan, zorg dat je zelf zwijgt en dan vrijspreken.’
Jan Moors schudde zijn hoofd. ‘Ze hadden een sfinx moeten nemen. Ik ben nu eenmaal een actieve rechter. Ik hang ook graag de kadi uit. Bovendien was het de bedoeling dat ik zweeg en niet Wilders.’
‘Goed gedaan Jan’, riep de inmiddels aangeschoten politicus die zijn glas hief en een toast uitbracht. ‘Grote klasse.’
‘En nu’, vroeg ik. ‘Wie gaan jullie nu op de zaak zetten?’
Hij zweeg even. ‘Als dat binnen deze muren blijft’, zei hij aarzelend terwijl hij de tafel rond keek.
‘Natuurlijk’, riep iedereen.
‘Met kerst houden we de jaarlijkse Miss Magistraatverkiezing. En we hebben deze week afgesproken dat de drie finalisten de zaak-Wilders zullen voortzetten. We hebben Brammetje meteen gebeld en die was wild enthousiast. Hij zou wel zorgen dat Geert gaat praten, dan wordt het een mooie show.’
Toen ging rechter Moors enigszins wankelend staan en zong met de hand op zijn borst:
In ’t leven was geen dag
ooit zonder tegenspoed.
Ik leed kwaad
en deed goed
Dat is een hard gelag.
Matthijs Kaaks