Zet een groep advocaten en officieren van justitie in een ongeregelde situatie, zoals een avondlijke discussiebijeenkomst, en de een na de andere advocaat neemt het woord. De advocaat oreert, laat de diverse ingevingen passeren, raakt overtuigd van zichzelf, krijgt blossen op de wangen van opwinding, en heeft de neiging een beetje tegen die officieren aan te stompen. En des te meer aan te stompen, naar mate die officieren maar blijven luisteren. De advocaten lijken jonge honden die vruchteloos storm lopen tegen oudere reumatische soortgenoten.