Robert Barron was senior disguisespecialist in zijn CIA jaren. Als serieuze spion moest je bij Robert B. zijn om onherkenbaar te worden gemaakt voor degene die je bespioneerde. Tegenwoordig zet hij zijn talent in voor anderen; hij maakt een prachtig gelijkend oog voor degene die zijn oog mist, oren voor degene die de zijne heeft verloren, en een heel gezicht voor degene die verminkt raakte. Echt vakmanschap! Sinds ik de documentaire over Robert Barron zag, droom ik over rondvliegende lichaamsdelen. Wat voor velen een nachtmerrie zou zijn, geeft mij een kick. Waar komt die fascinatie voor het mismaakte of het lugubere vandaan?