‘Ik zie dat het parket de jongste bediende heeft gestuurd.’ De woorden komen uit de mond van mr. Hein van Zutphen. De zaak is net uitgeroepen en ieder zoekt zijn plaats. Aan de verdachten wordt een stoel gewezen, de tolken schuiven tussen hen in, de advocaten schikken hun dossier op de lessenaar, en een paar belangstellende politiebeambten kijken wat besluiteloos om zich heen. Te midden van het rumoer van het schikken en schuiven, klinkt de zin. Hij hangt als een prop in de lucht, en had gemakkelijk verloren kunnen gaan. Pas bij het requisitoir blijkt dat hij haarfijn is opgevangen door de zittingsofficier.