De wietpas moet overlast bestrijden – juristen zien er niets in. Vele wetten moeten sinds 9/11 de veiligheid vergroten – juristen zien er zo goed als niets in. De rechtspraak dient te worden betaald door de rechtzoekende, en minimumstraffen worden keihard vastgelegd – juristen geloven er niet in. Keer op keer komen gezaghebbende juristen en hun organisaties in het geweer, meestal zonder enig resultaat.
‘Rechtsstaat!’ ‘De rechten van de verdachte!’ ‘Recht voor iedereen!’ Ook de hoogste kreten blijven bijna zonder gevolg.
En als advocaten zich dan al jaren hebben voorbereid op de personenvennootschap, door ook de rechtsvorm van hun eigen kantoor aan te passen, gaat nou net die wet ineens niet door. Maar de plannen om het toezicht op advocaten zodanig te verzwaren dat de geheimhoudingsplicht in gevaar komt, zijn nog lang niet van tafel.
Advocaten vestigen hun laatste hoop niet zelden op ‘Straatsburg’. Maar nu verzuchten de juristen aldaar, in dit nummer, dat het een beetje veel wordt. De verzoeken om spoedmaatregelen zijn zo talrijk, en vaak zo losjes in elkaar gezet, dat het EHRM nauwelijks nog aan andere Nederlandse zaken toekomt.
Het zijn geen vette jaren voor juristen. Financieel gaat het hen nog altijd niet slecht, maar er staan aardig wat vertrouwde principes en instituties onder druk. Een beroep op goede gewoontes helpt niet, een beroep op anderen ook niet.
‘Eigen verantwoordelijkheid!’ Het is een veel misbruikt concept, maar wellicht is de tijd gekomen dat ook advocaten en andere juristen eens onderzoeken wat er in zit.