Sinterklaas woont in Phnom Penh en heet eigenlijk Ramon. Ramon is de trotse eigenaar van The Flicks, de leukste bioscoop ten westen van de Mekong. Afgelopen zaterdag had Ramon zich in een heus Sinterklaaspak gehesen om in de Cambodjaanse hitte voor goedheiligman te spelen. Hij had ook echte Zwarte Pieten meegenomen, die hij op ouderwets Hollandse wijze afbekte. Een van de knechten sprak alleen Spaans, wat de authenticiteit van het moment ten goede kwam.
Sinterklaas kwam aan in een open dubbeldekker, gesponsord door de plaatselijke brouwerij, terwijl zijn Pieten met suikergoed strooiden: door mijn secretaresse bij de HEMA ingekocht en businessclass ingevlogen. Gulzig plukten de kinderen de pepernoten uit de Cambodjaanse drek, terwijl omstanders verbaasd toekeken.
Ramon kweet zich uitstekend van zijn taak, hoewel de hitte hem na verloop van tijd zichtbaar te veel werd. Nu begrijp ik waarom Sinterklaas in de winter gevierd wordt.
Mijn jongste dochter had voor de gelegenheid besloten toch maar weer te geloven. Het was helemaal niet gek dat Sinterklaas tussen alle drukke Nederlandse bedrijven door ook nog even Phnom Penh aandeed. Zij had met haar nieuwe hartsvriendin een liedje ingestudeerd, dat ze op YouTube had ontdekt, inclusief de bijbehorende pasjes.
Het is hartverwarmend te zien hoe Nederlanders zich in den vreemde aan tradities vastklampen. Zelf had ik gedacht mij een jaartje te kunnen drukken, maar die illusie was ik al snel armer. Zonder gêne doen onze landgenoten hier aan cultureel ontwikkelingswerk; ook buitenlandse aanhang en kinderschare moeten er aan geloven. Maar onze Sinterklaastraditie ligt in Phnom Penh onder vuur. Het wil er hier niet bij iedereen in dat het heel normaal is om als blanke man je gezicht zwart te maken. En dan te doen alsof je ze niet allemaal op een rijtje hebt.
Met racisme heeft dit allemaal natuurlijk niets te maken, zo leg ik dan geduldig uit. Het is pure Hollandse zelfspot. Door zich in de rol van underdog te verplaatsen rekenen wij autochtone Hollanders ieder jaar met succes af met vijf eeuwen koloniaal schuldgevoel. Helaas wordt deze subtiele vorm van collectieve zelfvernedering niet door iedereen begrepen. Als cultureel ambassadeur heb ik gefaald. Mijn Engelse vrouw is vanavond dan ook maar naar de film, bij Ramon in The Flicks. Met na afloop een gesponsord biertje. Maar voor volgend jaar wil ze graag weten waar je die Zwarte-Piet-is-Racisme-T-shirts kunt kopen.