Invoering van het nieuwe financieringssysteem (no cure less fee) voor herhaalde asielaanvragen is volgens immigratie-advocaat Jelle Kroes een heel slechte ontwikkeling. Kroes, die overigens zelf niet dergelijke zaken doet, spreekt zich erover uit in een interview met Asiel&Migrantenrecht (2014, nr. 1), naar aanleiding van zijn afscheid als voorzitter van de Adviesommissie Wetgeving Vreemdelingenrecht van de Nederlandse Orde van Advocaten.
Kroes: ‘Zo’n herhaalde aanvraag kost meer tijd dan een eerste. Je verhaal is ongeloofwaardig geoordeeld, dat betekent dat je onderzoek moet doen, nieuwe gezichtspunten moet vinden. Er is dus geen reden om juist voor herhaalde asielaanvragen minder te betalen.’
Volgens Kroes ontmoedigt no cure less fee de advocaten die het goed bedoelen. ‘Van de herhaalde aanvragen wordt bijna veertig procent toegewezen. In die gevallen wil de Immigratie- en Naturalisatiedienst dus mensen terugsturen naar een land waar ze gevaar lopen voor lijf en leden. Hoe kun je dan zeggen: dat is nodeloos stapelen van procedures?’
Kroes vindt dat de oplossing ergens anders vandaan moet komen – en niet alleen moet leunen op door de overheid gefinancierde rechtsbijstand. ‘Het lastige punt is: het is voor sommigen een heel royaal systeem geweest. Ik zeg niet dat dat verkeerd is, maar die financiële prikkel vormt wel een dilemma voor de wetgever. In Angelsaksische landen kennen ze in sommige fasen van de procedure helemaal geen gefinancierde rechtsbijstand. Daar gaat dat via private stichtingen en donaties,’ aldus Kroes.
Zuidaskantoor
Afschaffen dan maar, die toevoegingen? ‘Nee, maar laten we ons realiseren hoe waardevol het is. En nadenken hoe we onszelf minder kwetsbaar kunnen maken. Laat een Zuidaskantoor zijn naam verbinden aan een vreemdelingenrechtkantoor en meehelpen met de financiering. We zijn nog steeds een winstgevende bedrijfstak.’
Kroes heeft zelf een betalende ‘corporate immigration’ praktijk. Volgens hem zijn collega’s ‘soms een beetje te gesloten voor het commerciële aspect’. Toen hij een betalende asielzaak had, kostte het moeite een collega uit de asielpraktijk daarvoor te interesseren. ‘Dan denk ik: zie je wel de kansen? Eén goed betaalde zaak maakt weer zoveel lager betaalde zaken mogelijk.’
Tekst: Trudeke Sillevis Smitt Foto: Jeroen Dietz (www.jeroendietz.nl)