In Damascus was hij een advocaat met een doorsneepraktijk: zakelijke contracten, vastgoedtransacties, soms een strafzaak. Maar aan zijn rechtenstudie heeft Kamal Naaje in Amsterdam weinig: hier is hij vooral bekend als
Toen ik me in oktober meldde als vrijwilliger bij de noodopvang in de voormalige vrouwengevangenis aan de Amsterdamse Havenstraat, kreeg ik bij wijze van late lunch een bordje
Drie maanden later is Kamals keuken een geoliede machine en is hij een lokale beroemdheid.
Koken leerde hij van zijn moeder, ‘zoals alle Syriërs’, al geven niet alle Syrische moeders hun kookkunst door aan hun zonen. Maar het kwam goed van pas. Tijdens zijn rechtenstudie in Damascus werkte hij in restaurants, daarna begon hij een kantoor met vier maten. Ze deden doorsneezaken: contracten, vastgoedtransacties, een enkele strafzaak.
In 2011 ging hij naar Amerika om een cursus Internationaal Recht te volgen. Zijn vrouw en twee zoontjes bleven in Jobar, een buitenwijk van Damascus, beroemd om zijn middeleeuwse synagoge. Nog geen halfjaar later barstte de strijd los in Syrië. Meteen vloog hij terug. ‘Ik had het mezelf nooit vergeven als ik niet was teruggegaan.’
De familie verhuisde naar het centrum van Damascus, maar ook daar was het niet veilig. Dus besloot Kamal de overtocht naar Europa te wagen: van Turkije naar Griekenland in een rubberbootje, met 42 anderen. Over hoe hij van Griekenland naar Amsterdam is gekomen, praat hij liever niet. ‘Dat vertel ik straks wel aan de IND.’ En ook over zijn familie laat hij weinig los.
Hij koos voor Nederland vanwege de vrijheid, van meningsuiting vooral, doen en denken wat je wilt. En omdat hij hoopte hier snel een nieuwe start te kunnen maken. Liefst als advocaat, en zich dan richten op mensenrechten. In Nederland zal hij bij het begin moeten beginnen – tijdens die studie zal hij vast wel blijven koken.
Wat hij vindt van de Nederlandse keuken? Korte stilte.