Wat moet je doen als je bang bent dat je, ondanks al je goede bedoelingen, je beloftes aan de cliënt niet gaat waarmaken? Je kunt de druk voor jezelf opvoeren door de inzet te verhogen – maar er zijn betere strategieën.
De cliënt had onterecht in hechtenis gezeten en was daardoor zijn baan kwijtgeraakt. Mr. X zou onder andere wedertewerkstelling van de werkgever vorderen, en van de overheid schadevergoeding wegens onrechtmatige daad. Maar waarom duurde het toch zo lang? vroeg de cliënt. Mr. X gaf precies aan wanneer hij de dagvaardingen klaar zou hebben. Zo niet dan mocht de cliënt de eigen bijdragen houden, en een klacht tegen hem indienen! De zelf opgelegde voorwaardelijke sancties hadden echter niet het gewenste effect: mr. X bleef in gebreke en reageerde ook niet op verzoeken van de cliënt het dossier dan maar terug te geven.
Mea culpa, mea culpa, zei mr. X voor de tuchtrechter. Hij voerde persoonlijke omstandigheden aan die voor de lezer van de uitspraak in nevelen blijven gehuld. Maar overtuigend waren ze, want de Amsterdamse tuchtrechter hield er terdege rekening mee. Alsook met het feit dat mr. X al maanden terug naar de deken was gestapt omdat hij inzag dat het niet goed ging.
Maar het gebrek aan voortvarendheid, de niet-nagekomen beloftes en het uitblijven van reacties op verzoeken om informatie waren toch goed voor een voorwaardelijke schorsing van twee maanden.
De deken had er ook een dekenklacht tegenaan gegooid omdat mr. X op zijn vragen niet had gereageerd. Gegrond, maar met kritiek: wat had de deken eigenlijk gedaan met dat signaal van mr. X dat de zaken hem boven het hoofd waren gegroeid? De beroepstermijn loopt nog.
Trudeke Sillevis Smitt