Gedurende twee weken helpt de Rotterdamse advocaat Katja Logtenberg vluchtelingen op het Griekse eiland Chios. In een serie blogs vertelt ze over haar ervaringen. Dit is aflevering 5.
Door / Katja Logtenberg
De weigering om mensen toegang te geven tot de juiste medische hulp tijdens de aanvraag van politiek asiel is mijns inziens een flagrante schending van het internationale recht.
Voor de vluchtelingen op Chios is niet eens een tandarts beschikbaar. Als ze kiespijn hebben, of als een kaakoperatie nodig is, dan krijgen ze pijnstillers in het ziekenhuis. Dat ziekenhuis is heel basaal. Specialisten zijn er nauwelijks. Mensen met serieuze klachten krijgen een rapportje mee waarin staat dat hun medische probleem niet op Chios kan worden behandeld. Je zou denken dat UNHCR, of de Griekse overheid er dan snel voor zorgt dat deze mensen naar een ziekenhuis in Athene kunnen. Het tegendeel is het geval. Het is pijnlijk om te zien hoe de meest kwetsbare mensen moeten overleven in de kampen.
Zo is er dat vriendelijke Syrische gezin met vier kinderen tussen de 1 en 13 jaar oud. Hun dochter op kleuterleeftijd krijgt van mij dagelijks een aai over haar bol. Pas sinds heel kort weet ik welk drama zich afspeelt in hun tent. Ze hebben de gruwelen van kamp Yarmouk overleefd. Ze hebben er mensen zien sterven, verhongeren, geweld gezien en bommen. De 11-jarige dochter is gediagnosticeerd met een fikse posttraumatische stress stoornis. Ze krijgt de oorlog niet uit haar hoofd. Onlangs was ook zij getuige van de zelfmoordpoging bij de hekken van Vial.
Het meisje heeft ook ernstige lichamelijke klachten. Als baby was ze deels verlamd. Nu kan ze de linkerkant van haar lichaam deels bewegen, maar dat doet veel pijn. Haar ene arm is langer dan de andere, haar schouders staan scheef. De moeder moet haar dochter overal mee helpen. In het medische rapportje staat dat het ziekenhuis in Chios haar niet kan behandelen, dat pijnstillers niet voldoende helpen en dat ze naar een gespecialiseerde kinderarts in Athene zou moeten gaan. Het leven in Souda is een martelgang voor haar.
Haar vader heeft ook medische klachten. Hij is in Syrië afgetuigd toen hij trachtte zijn vrouw naar het ziekenhuis te brengen om te bevallen. Sindsdien werken zijn darmen niet meer goed. Op het kamp loopt hij altijd rond met een extra setje kleding. Ook heeft het stel nog drie andere prachtige kinderen om voor te zorgen.
Bijna dagelijks staat de familie bij de befaamde toegangspoort van Vial. Ook zij worden soms niet binnen gelaten. Ze hebben een blauwe stempel nodig en willen daarna op transport naar Athene, zodat het kwetsbare meisje eindelijk geholpen kan worden. Vluchtelingen krijgen standaard een rode stempel. Pas als ze naar het vasteland mogen, krijgen ze een kaart met een blauwe stempel. Tot die tijd zitten ze feitelijk gevangen op Chios.
Een paar dagen geleden kregen ze eindelijk de kampleider te spreken. Ze lieten hem alle medische papieren zien. Deze werden achteloos weer teruggegeven. ‘Haar leven is niet in gevaar’, kregen ze te horen. Moedeloos keerden ze terug naar Souda. De stempel is nog altijd rood. Ze vragen om mijn hulp, net zoals zovelen met ernstige klachten die geen toegang krijgen tot adequate medische zorg. En zelfs als mensen wel de felbegeerde blauwe stempel krijgen, moeten ze vaak nog maanden wachten voordat ze naar het vasteland kunnen en daar opvang krijgen.
Ik zou ze willen beloven dat het snel goed komt, maar dat kan ik niet.
Andere afleveringen uit deze blogreeks:
Aflevering 1 – 11 januari
Aflevering 2 – 17 januari
Aflevering 3 – 19 januari
Aflevering 4 – 22 januari
Aflevering 6 – 30 januari