Gedurende twee weken hielp de Rotterdamse advocaat Katja Logtenberg vluchtelingen op het Griekse eiland Chios. In een serie blogs vertelt ze over haar ervaringen. Dit is de laatste aflevering.
Door / Katja Logtenberg
De vluchtelingen op Chios zijn in korte tijd haast als familie gaan voelen. Hoe fijn het ook is om weer terug te keren naar mijn geliefden in Nederland, het voelt ook alsof ik ze in de steek laat. Tijdens mijn laatste dag op het eiland wil iemand uit het kamp vis voor me bereiden. Diverse andere mensen nodigen me uit voor de thee. Een 4-jarig jochie met een Spidermanmuts op geeft me – net als iedere dag- nog een dikke knuffel. Daarna rent hij weer door.
Ik heb nog een gesprek met een kwetsbare familie. Eerst denk ik dat ze een grapje maken als ze me vragen om hun 12-jarige zoon mee naar Nederland te nemen. Al snel blijkt het om een bloedserieus verzoek te gaan. De jongen komt naast me zitten, grijpt mijn hand en zegt dat hij zelf ook met mij mee wil. Mijn hart breekt als ik me voorstel hoe het voor hem moet zijn om zijn moeder dat te horen vragen.
De balans opmakend, kom ik tot de conclusie dat ik in de afgelopen twee weken meer heb kunnen doen dan ik had verwacht. Hoewel ik het soms zwaar vond om te zien hoe deze mensen lijden, terwijl ze veel beter opgevangen en beschermd zouden moeten worden, ben ik blij dat ik ben gegaan. Ik heb veel mensen van informatie kunnen voorzien en de aandacht kunnen vestigen op een aantal zeer kwetsbare zaken. Het is een schending van artikel 6 EVRM dat deze vluchtelingen niet standaard toegang hebben tot een advocaat voordat hun procedure start.
Ik merkte dat veel mensen helemaal niet weten hoe de procedure werkt. Vaak moest ik ze vertellen van het bestaan van de Turkije-deal. Mensen uit Syrië die soms door Turkse soldaten waren beschoten op het moment dat ze de grens overstaken, kregen van mij te horen dat ze waarschijnlijk weer terug moeten. Onbegrijpelijk dat de Europese Unie wel immigratieambtenaren, tolken, grensbewakers, politie en leger bekostigt om naar Griekenland te gaan, maar de belangenbehartigers van de vluchtelingen overslaat. Ik heb op een vergadering van UNHCR de Europese Commissie aangeraden dat te veranderen, maar betwijfel of dat gaat gebeuren. Het lijkt een bewuste keuze te zijn om vluchtelingen te laten lijden in de koude tenten en alleen maar te investeren in hun terugkeer naar het onveilige Turkije. Alleen al deze week zijn vier mensen in kamp Moria op het eiland Lesbos overleden aan onderkoeling. Artsen werd de toegang tot het kamp geweigerd.
Wellicht is het vanachter een bureau gemakkelijk om te bedenken dat de vluchtelingenstroom moet worden ingeperkt en keihard beleid te maken. Maar als je rondloopt in de kampen, kennis maakt met de mensen en naar hun aangrijpende verhalen luistert, kun je alleen maar hopen op een veilige toekomst voor deze mensen. Onbegrijpelijk dat binnen Europa wordt overwogen om asielzoekers vanaf midden maart weer terug te sturen naar Griekenland.
Nieuwe vrijwilligers voor Advocates Abroad zijn keihard nodig. In plaats van je kwaad te maken over het verschrikkelijke beleid van Trump, kun je er ook voor kiezen om de miserabele toestand voor de vluchtelingen in Europa een beetje te verbeteren. Ik vond het een prachtige ervaring.
Andere afleveringen uit deze blogreeks:
Aflevering 1 – 11 januari
Aflevering 2 – 17 januari
Aflevering 3 – 19 januari
Aflevering 4 – 22 januari
Aflevering 5 – 26 januari