Pacta sunt servanda, oftewel afspraken moet je nakomen: ongeveer les één van de rechtenstudie. Die gouden regel zit ook ingebakken in de kernwaarde integriteit. Mr. X zag dat niet in en kreeg een forse tik.
Mr. X had een ontevreden cliënte, die zich beklaagde bij de deken in Noord-Holland. De deken belegde een gesprek om te kijken of de kwestie kon worden geschikt. Dat lukte. De deken bevestigde de deal: mr. X had excuses gemaakt en zou binnen acht dagen 4.000 euro aan de cliënte overmaken. De cliënte zou het er dan verder bij laten.
De deken bedankte nadrukkelijk voor de plezierige wijze waarop mr. X en de cliënte het gesprek waren ingegaan en bereid waren geweest ‘in oplossingen te denken’.
Maar mr. X dacht er heel anders over. Zij had spijt dat ze aan het gesprek had deelgenomen. Ze had zichzelf tekort gedaan, vond ze achteraf. Ze was niet tevreden over de manier waarop de deken de gemaakte excuses had geformuleerd, en die paste dat nog een beetje aan. Van de beloofde 4.000 euro maakte mr. X slechts 2.500 euro aan de cliënte over. De rest zou ze betalen als de alimentatieprocedure was afgelopen, schreef ze haar.
Dat was niet de afspraak, riep de deken, maar mr. X hield voet bij stuk. Toen de deken dreigde met een dekenbezwaar, zei mr. X dat zij zich in dat geval helemaal niet meer verplicht achtte tot betaling. Dan zag ze de cliënte graag bij de tuchtrechter voor een inhoudelijke behandeling van de klacht.
Het kwam haar duur te staan. De deken diende een bezwaar in en de Amsterdamse raad van discipline vindt dat mr. X zich een onbetrouwbaar advocaat heeft getoond. Zelfs ter zitting hield ze nog vol dat ze niet aan de door haarzelf getroffen schikking gebonden was. Ze moet (behoudens hoger beroep) een schorsing van tien weken ondergaan als ze niet binnen acht dagen alsnog die 1500 euro betaalt, of als ze zich binnen twee jaar weer in de tuchtrechtelijke nesten werkt. Én ze moet een tuchtrechtelijke boete betalen van 1500 euro. Dan is het ook nog de vraag hoe het verder is gegaan met de klacht van die cliënte…
Volgens de raad had mr. X met haar weigering geen ander doel dan een financieel voordeel halen. Maar als je het verhaal zo leest, klinkt in de houding van mr. X gekrenkte trots door. Terwijl de deken zo blij was met het verloop van het door haar belegde gesprek. Je zou zeggen dat daar in de communicatie iets niet helemaal goed is gegaan, maar dat kan natuurlijk nooit een reden zijn om een afspraak niet na te komen.
Trudeke Sillevis Smitt