Toga uit, avontuur aan

Ruim 2.300 km afleggen door Europa klinkt als goed te doen, maar met een zweefvliegtuig is dat een iets ander verhaal. ‘Je probeert elke dag te landen op een vliegveldje, maar komt ook weleens in een weiland terecht,’ vertelt Robert van Galen.

De advocaat doet deze zomer voor de derde keer mee aan de Euroglide, een wedstrijd van veertien dagen met start en finish in Venlo. Het is de bedoeling dat de zeventig zweefvliegtuigen die meedoen het parcours zo snel mogelijk afleggen. ‘Je bent volledig overgeleverd aan de thermiek. De een haalt op een dag 100 km, terwijl de ander 150 km verder komt. Zo zit iedereen op verschillende vliegvelden in Europa.’

Van Galen, die in zijn vrije tijd zweefvlieginstructeur is, doet mee aan de Euroglide samen met drie vrienden. Twee besturen het vliegtuig, twee rijden mee in een volgauto gevuld met kampeerspullen. Na elke dag slaan ze bij de vliegclub ter plekke hun tent op.

Van Galen geniet volop van zo’n zweefvliegwedstrijd. ‘Het vliegen is mooi, het uitzicht prachtig. Het is altijd een uitdaging om in de thermiek omhoog te komen. Dat moet je beheersen. Het is net als zeilen, de een is er beter in dan de ander.’

Voor Van Galen is het wedstrijd­element niet belangrijk. ‘We vinden het leuk om een aantal dagen bezig te zijn met het vliegen. Daarnaast is het een sociale bezigheid. Het vliegen doe je alleen, op de grond doe je het samen. Dat is een mooie ­tegenstelling.’

Van Galen vindt het daarnaast leuk om op plekken te komen waar je normaal als toerist niet snel komt. ‘Je ziet meer van zo’n gebied dan je anders zou doen. Vorige keer kwamen we uit in verschillende dorpjes in Oost-Polen. Er is altijd een soort vriendschappelijke opstelling van de mensen daar. Ze vinden het leuk dat je langskomt.’ Bij NautaDutilh volgen zijn collega’s de partner op de voet. ‘Ze zijn enthousiast en kunnen via de computer precies zien waar ik ben.’ 

Het beklimmen van de Kilimanjaro en de Mont Blanc, een cursus paragliden en het lopen van de marathons van New York en Amsterdam. De bucketlist van Geoffrey van der Hauw kent al aardig wat vinkjes. ‘Het is maar goed dat ik niet zo veel vrije tijd heb. Anders zou ik alles achter elkaar doen.’

Deze zomer staat de beklimming van de Elbrus in de Kaukasus op de grens van Rusland en Georgië op het programma. Met zijn 5.642 meter de hoogste berg van Europa en een van de seven summits, de hoogste bergtoppen per continent. Van der Hauw heeft als doel alle zeven te beklimmen. ‘Het uitdagende van de Elbrus, die ik met drie vrienden ga beklimmen, is dat we geen dragers hebben. We klimmen met gidsen, maar we bevoorraden de kampen zelf. Dat maakt het specialer dan bijvoorbeeld de Mont Blanc.’

Van der Hauw werkt sinds 2015 bij De Brauw Blackstone Westbroek in Amsterdam en rondde onlangs de beroepsopleiding af. Volgens hem is er een duidelijke link tussen zijn werk als advocaat en zijn liefde voor extreme sporten. ‘Het is allebei uitdagend en hard werken waarbij veel trainen noodzakelijk is. Je moet het uiterste uit jezelf halen. Daarnaast heb je in beide gevallen verantwoordelijkheidsgevoel en doorzettingsvermogen nodig.’

Van der Hauw zegt dat zowel zijn werk als een beklimming van een berg vraagt om discipline en concentratie. ‘Op de berg kan het echt goed misgaan. Tijdens mijn laatste tocht op de Mont Blanc moesten we terug vanwege lawinegevaar. Op zo’n moment slaat de sfeer in de groep om, maar je moet het heel serieus nemen. In de week ervoor waren op dat stuk mensen overleden door een lawine. Als je valt, neem je anderen mee. Dat laatste geldt in de transactiepraktijk en de rechtszaal ook.’

Als voorbereiding op de Elbrus hoopt Van der Hauw eerst nog een keer de Mont Blanc te beklimmen. Daarnaast loopt hij wekelijks zo’n vier keer hard. Zijn collega’s vinden het vooral ‘grappig’. ‘Zij kiezen liever voor een uitrustvakantie, maar ik vind op het strand liggen saai. Ik heb uitdaging nodig en een doel om naartoe te trainen. Daarnaast heeft het ook een sociaal aspect, want we trainen als vrienden vaak met elkaar. De beklimming van de Elbrus sluiten we af met een weekend Moskou. Daar hopen we te kunnen vieren dat we de top hebben bereikt.’

Eind juli liet Van der Hauw weten dat hij en zijn vriend de top van de Elbrus hebben gehaald. Zie de foto hierboven als resultaat.

Een foto in de krant van een mountainbiker op een rode, stoffige bergweg gaf de doorslag. Er werd een fiets aangeschaft en een zwaar trainingsschema opgesteld. Het einddoel? Een ronde van vierhonderd kilometer dit najaar rond de Kilimanjaro in Tanzania voor het goede doel Amref Flying Doctors.

Susan Kool gaat dit avontuur samen met haar zus aan. Ze fietsen gemiddeld zo’n tachtig kilometer per dag. ‘We gaan door dorpjes en nationale wildparken heen en ondertussen bekijken we projecten van verschillende Flying Doctors. Zij komen op voor vrouwenrechten. Helpen vrouwen zich te ontwikkelen met behulp van scholing. Ook leiden ze mensen op om bijvoorbeeld in ziekenhuizen aan het werk te kunnen.’

Kool verwacht dat deze reis een bijzondere ervaring zal worden. ‘Ik hoop veel te spreken met de lokale bevolking om echt te zien en horen hoe ze daar leven. Daarnaast lijkt de omgeving me geweldig.’ Ondertussen ziet de advocate wel wat op tegen de vele uren op de fiets. Vooral omdat het zo heet is. ‘De hitte is eigenlijk mijn grootste zorg. Ik ben niet bang dat ik niet genoeg doorzettingsvermogen heb. Dat heb je in je werk als advocaat ook nodig.’

Kool hoopt na de reis beter te kunnen relativeren. ‘In Nederland hebben we het zo goed. Een beetje minder kan ook best. Het is goed om met je neus op de feiten te worden gedrukt. Dan waardeer je de dingen hier meer en dat kun je in ons vak ook gebruiken. Vrijwel alle procedures die ik voer, gaan uiteindelijk over geld. In Tanzania gaat het om andere dingen. Gezondheid en het feit dat er medische verzorging aanwezig is. Dan is een kopje-en-schoteltje in een boedelscheiding niet belangrijk meer.’

Het is de bedoeling dat Kool voor haar reis 5.000 euro meebrengt aan sponsorgeld voor Amref Flying Doctors. Ga voor meer informatie en een donatie naar
www.africaclassic.nl/teamred. 

Work hard, play hard. Dat is volgens Otto Sleeking het motto bij Kennedy Van der Laan en daar probeert hij alles uit te halen. Dit voorjaar stapte hij samen met zijn vrouw en zoon (3) in het vliegtuig voor een wereldreis van vier maanden.

‘Mijn vrouw en ik hebben eerder al eens zes maanden gereisd en we wilden dit graag nog eens doen,’ vertelt hij vanuit hun hotelkamer in Beijing. ‘Toen mijn vrouw afgelopen najaar besloot om te stoppen met haar baan kwamen we al snel tot de conclusie dat dit het moment was. Onze zoon Alex hoeft nu nog niet naar school.’

Het gezin begon de reis met een weekje duiken en snorkelen in San Pedro in Belize. Daarna vlogen ze naar Nicaragua voor koloniale steden, vulkanen en cloud forests en naar Costa Rica voor flora en fauna. In Peru was Machu Picchu het hoogtepunt, in Chili en Australië verschillende wijngebieden.

De reis werd afgesloten in Azië met als eerste stop Noord-Vietnam voor de vriendelijke mensen en het heerlijke eten. China werd aangedaan voor de panda’s, het Terracotta-leger, het Hua Shan-gebergte en natuurlijk de Chinese Muur.

‘Het is wellicht een cliché, maar als iets relativeert dan is het wel een reis als deze,’ zegt Sleeking. ‘Je bezighouden met heel andere dingen en echt genieten van wat al die mooie bestemmingen te bieden hebben. Daarnaast is het een groot cadeau om vier maanden met mijn vrouw en kind samen te zijn. Dan zijn dagelijkse problemen opeens van een heel andere orde.’

Volgens de advocaat is reizen met een driejarige leuk, maar vergt het wel wat organisatie en planning. ‘Dat is voor een advocaat uiteraard ook nuttig. Mijn collega’s maken nog weleens grappen over mijn gestructureerde aard, maar die komt nu goed van pas. Onze zoon is gelukkig een erg gemakkelijke reiziger. Hij is dol op vliegen en auto- en treinritten en houdt eigenlijk van alles wat hard gaat. Het is zo leuk om met zo’n klein mannetje op reis te zijn. Je ziet de wereld door zijn ogen en laat hem kennismaken met verschillende landen, culturen en bezienswaardigheden.’

Sleeking en zijn gezin sluiten de wereldreis af met drie weken Bali. ‘Deze reis geeft mij rust en energie. Dat zorgt ervoor dat ik weer helemaal fris thuiskom en deze maand weer met veel plezier bij Kennedy aan de slag ga.

Een cultuurschok zal het zeker worden. Van jaren achter elkaar door verschillende landen in Zuid-Amerika reizen naar backpacken in Japan deze zomer. En dan ook nog eens voor het eerst met een reisgenoot. ‘Ik heb de afgelopen jaren heel Zuid-Amerika in mijn eentje verkend,’ vertelt Geeske van Campen. ‘Nu ga ik voor het eerst met mijn vriend op reis.’ 

Haar liefde voor Zuid-Amerika is ontstaan toen Van Campen lang geleden vier maanden in Peru en Ecuador bivakkeerde. Later volgden onder meer Colombia, Argentinië, Brazilië en Mexico. 

Wat de advocaat van haar vele reizen alleen heeft geleerd? ‘Zelfstandigheid. Je leert jezelf uit penibele situaties te redden. Wat doe ik hier midden in de nacht in mijn eentje op een verlaten busstation in Ecuador en waar ga ik eigenlijk slapen? Dat zijn dingen die ik bedacht. Daar krijg je zelfvertrouwen van. Het is goed voor je ontwikkeling en de manier waarop je jezelf presenteert. Dat komt goed van pas in de advocatenpraktijk.’ 

Tijdens al haar reizen in Zuid-Amerika had Van Campen het voordeel dat ze de taal goed sprak. ‘Ik trok vooral op met locals. Dat is heel bijzonder en heeft meerwaarde.’ In Japan zal dat deze zomer wel anders zijn. ‘Dat je de taal niet kent, is een handicap. Toch hoop ik wat te leren van de Aziatische cultuur. Ik laat me verrassen. Ik hoor heel futuristische verhalen over Japan. De ene dag schijn je je in de middeleeuwen te wanen en de andere dag in 2030. Daar ben ik benieuwd naar.’ 

Ook al reist Van Campen dit jaar niet meer alleen, ze houdt het wel graag spannend. ‘We hebben alleen een ticket geboekt en zoeken het verder daar wel uit. Ik heb voor hetere vuren gestaan en het schijnt in Japan allemaal erg goed geregeld te zijn.’ 

Het avontuur zoekt ze op om afstand te kunnen nemen van het werk. ‘Het is af en toe best pittig als familierechtadvocaat, ook op emotioneel vlak. Het is goed om daar los van te komen. Dat lukt me niet als ik drie weken op het strand lig.’