Het is een universeel spelletje, dat elke taalbarrière overbrugt. Handjeklap is zelfs onder barre omstandigheden leuk. ‘Het meisje met de paarse jas klemde zich vast aan m’n been. Toen deden we dit spelletje. Klap, links, rechts, klap, schuin… Zij was supersnel en ik bakte er niks van!’, zegt Veerle Goudswaard van Stapert Advocaten in Amsterdam.

Goudswaard was eind november met onder andere advocaat Adriaan Stoop (Bergh Stoop & Sanders) en Eduard Nazarski (directeur Amnesty International Nederland) op het Griekse eiland Lesbos. Dit in verband met een noodcampagne ten behoeve van de duizenden vluchtelingen die daar in volstrekt inhumane omstandigheden verblijven (www.kijknietweg.nl). De campagne roept Nederland, in navolging van Portugal, op 1.000 mensen onderdak te bieden.

‘Wat we daar gezien hebben is niets minder dan schokkend. In en om kamp Moria verblijven meer dan 7.000 personen, waaronder ruim een derde kinderen, zeven van de tien zijn onder de twaalf! Er is capaciteit voor slechts 3.100 mensen, volgens UNHCR zelfs maar 2.100. In het kamp moeten families met jonge kinderen tenten delen met volstrekt onbekenden. Voor eten sta je uren te wachten in een soort kooi, waar dus ook veel opstootjes plaatsvinden. Als klap op de vuurpijl is het riool slechts bestemd voor 800 man, dit stroomt dus regelmatig over, tenten in… Net buiten de hekken van het kamp is de Olive Grove, waar meer dan duizend mensen in zelfgemaakte tentjes verblijven. Voor hen is geen plek in het kamp. De tenten zijn tegen de huidige regen en storm niet bestand. Als moeder van twee jonge dochters is het niet voor te stellen dat je kinderen onder deze omstandigheden opgroeien.’

Haar collega Stoop: ‘Het is natuurlijk te gek voor woorden dat we dit binnen de grenzen van onze EU jarenlang laten voortbestaan. En het is ook in strijd met de afspraken die we hebben gemaakt, onder meer over de verdeling van vluchtelingen in Europa.’

Nederland móet simpelweg de helpende hand bieden, vindt Goudswaard. ‘Duizend mensen halen, is geen structurele oplossing voor de vluchtelingenproblematiek. Het is een noodoplossing voor een noodsituatie. Het is de oplossing waar Artsen zonder Grenzen en UNHCR al tijden om vragen. Voor Griekenland is het wat lucht om de opvang en asielprocedure te verbeteren. Voor meisjes zoals deze is het een dak boven het hoofd, dat niet lekt of wegwaait. Voor deze meisjes is het alles.’