Strafadvocaat Job Knoester, voorzitter van de Vereniging van TBS-advocaten, maakt zich zorgen over een mogelijk te lage vergoeding. Hij verwijst naar de gang van zaken rondom de verhoorbijstand. In de politieke besluitvorming daarover kregen verdachten geleidelijk recht op meer bijstand door advocaten. De vergoeding door de Raad voor Rechtsbijstand bleef echter hetzelfde, zodat nu voor consultatiebijstand en voor bijstand bij inverzekeringstelling in totaal 1,5 punt (circa 157 euro) wordt betaald. Voor aanwezigheid tijdens politieverhoor staat bij lichte misdrijven ook 1,5 punt, ongeacht het aantal sessies. Pogingen om via de rechter een hogere vergoeding af te dwingen liepen spaak.
‘Ik heb er geen vertrouwen in dat het deze keer wel goed zal gaan. We leggen nu al vaak geld toe op verhoorbijstand. Het is voor onze praktijk niet te bekostigen dat we straks bij een ZSM-afdoening ter zitting moeten verschijnen, als daar geen adequate vergoeding tegenover staat.’
Adequate vergoeding
De SP-fractie in de Tweede Kamer bereidt een motie voor om zeker te stellen dat Grapperhaus zijn toezeggingen waarmaakt. Kamerlid Michiel van Nispen zal daarin het kabinet ook vragen zorg te dragen voor een ‘adequate vergoeding’ voor raadslieden, zo kondigt hij aan.
De Nederlandse Vereniging van Strafrechtadvocaten (NVSA) zegt ervan uit te gaan dat de huidige forfaitaire vergoeding voor bijstand bij ZSM-zittingen zal worden gehanteerd. Voor bijstand bij een strafbeschikking met zitting staat nu zes punten ofwel ruim zeshonderd euro.
Onbestaanbaar
Secretaris Geertjan van Oosten maakt zich vooral kwaad dat zaken uit het verleden niet kunnen worden herroepen. Volgens hem hebben veel mensen sinds 2008 mogelijk ‘volstrekt ten onrechte’ een strafbeschikking gekregen. Minister Grapperhaus ziet echter geen reden die beslissingen te laten herzien of de mogelijkheid daartoe te openen.
Onbestaanbaar dat historische fouten niet worden hersteld, aldus Van Oosten. ‘Als het mogelijk is dat uitspraken van onafhankelijke rechters worden herzien, dan moet dat zeker zo zijn voor de gevallen waarin opsporing, vervolging en berechting in één niet onafhankelijke hand zijn geweest. Bovendien is gebleken dat de procedure vaak onzorgvuldig is geweest en dat de forse gevolgen gepaard gaande beslissingen veelal zijn genomen door onbevoegde personen. Dit soort “efficiëntie” verwacht je in China of Noord-Korea, maar niet in een rechtsstaat zoals Nederland.’
