Dubbelrol

Daphne Broerse (43) heeft zin in een herfstwandeling richting de Amstel. Ze vertelt hoe lekker je kunt lunchen in het Huis aan de Amstel. Als ze er langsloopt, vergelijkt ze een groep aalscholvers op meerpalen met een team advocaten, bewondert een statig pand aan de overkant en wijst naar een paard-en-wagen die over de ventweg langs de ring A10 rijdt. Uitgebreid gaat ze in op haar rol als managing partner en advocaat bij de Amsterdamse vestiging van Norton Rose Fulbright, een van ’s werelds grootste advocaten­kantoren.

Dagelijks leest Daphne Broerse artikelen over haar vakgebied in de kranten. ‘De discussie over de stikstofdepositie was voor mij in 2012 al actueel. Toen adviseerde ik de RWE-centrale in Eemshaven over vergunningverlening, en kwamen er al vragen op over de uitstoot van stikstof door de centrale. Eigenlijk was de vraag simpel: je stoot stikstof uit, maar heeft die uitstoot ook een significant effect? Als dat zo is, kan de overheid een vergunning weigeren. Voor ons pakte het positief uit, we hebben de vergunning gekregen.’

Pech

Broerse is vrij nuchter over het huidige bouwverbod, dat volgt uit het schrappen van het Programma Aanpak Stikstof. Veel van haar cliënten hebben ermee te maken, maar ze vertrouwt erop dat dit goedkomt. ‘De bouw heeft erg veel pech. Er liggen 18.000 projecten stil. Wij helpen onze opdrachtgevers bij het verkrijgen van een vergunning die de ecologie niet belemmert en adviseren over wat ze nog wel kunnen doen. Er kan nog steeds veel.’

Broerse is betrokken bij omvangrijke publiek-private samenwer­kingen, projecten als de aanleg van de snelweg A15, of windparken op zee. ‘We zijn altijd aan het puzzelen. Wat doet de aanleg van windmolens op zee met de vogeltrek? Sommige vogels kijken alleen naar beneden, die vliegen tegen de windmolens aan. Dan moet je met het bestuursrecht een kader vinden op basis van allerlei onzekerheden. Want wetenschappelijk was op het moment van de eerste windmolenparken op zee (begin 2000) nog weinig bekend over het effect.’

Broerse is enthousiast over het systeem van de Algemene wet bestuursrecht. ‘Het ene boek verwijst naar het andere, er zit gelaagdheid in waardoor je die wet eenvoudig kunt begrijpen, het is goed opgeschreven.’ De samenwerking tussen juridische expertises boeit haar vooral. ‘Bij de aanleg van de A15 zijn contracten de hoofdcomponent van ons werk. Je maakt afspraken om een weg te bouwen en 25 jaar lang te onderhouden. Er zit aanbestedingsrecht in, banking en finance voor de leningendocumentatie, tax voor de structurering, corporate law voor de aandeelhouders. Ik wilde liever projectmanager en consultant worden dan advocaat. Nu doe ik het allebei.’

Kinderen

Hoe interessant Broerse haar werk als advocaat ook vindt, zo’n dertig procent van haar tijd besteedt ze aan het managen van de collega’s in Amsterdam. ‘Hoeveel ik werk? Dat weet ik eigenlijk niet. Het is een drukke baan, maar het valt goed te organiseren. Soms krijg ik op vrijdag een mail met een klus waarin maandag de deal moet worden gesloten. Dan moet je flexibel zijn en accepteren dat je minder tijd hebt voor de kinderen. Andersom is er soms ook even minder tijd voor werk. Dat is het goede aan dit kantoor, we werken in een heel fijne werksfeer. Echt. Ik ken de meeste van mijn cliënten al meer dan tien jaar, weet hoe hun kinderen heten, wat hun hobby’s zijn. Er wordt hard gewerkt, maar als het even rustig is, kun je ook iets leuks gaan doen buiten kantoor.’

Gedurende de wandeling komt Broerse consequent terug op wat ze graag wil vertellen. Ze laat zich niet afleiden door de fotograaf, mooie vergezichten of lastige vragen. Heeft ze haar doelen als managing partner al voldoende toegelicht? ‘Het kantoor moet groeien in de komende jaren. Ook digitalisering en verder professionaliseren staan hoog op de agenda. En ik wil meer zichtbaarheid als kantoor in Nederland.’ Het kantoor brengt iets bijzonders, zegt ze. ‘Heel goed advies op een heel prettige manier. Ik geloof erg in de relatie met cliënten.’

Internationaal

Wil ze zich niet juist onderscheiden met de internationale activiteiten van het kantoor? ‘Zeker, er vallen zevenduizend mensen onder de Norton Rose Fulbright groep. Dit is het beste van beide werelden. We zijn een groot kantoor van zestig advocaten, werken hier met honderd mensen. We kennen elkaar allemaal, en we zijn gigantisch internationaal. Als groot kantoor kunnen we goed investeren in digitalisering. In onze hub in Newcastle zitten aan het eind van het jaar honderd mensen op ­projectmanagement, IT, development. Wij werken niet meer op basis van uurtje-factuurtje, maar vooral tegen een project fee, capped fee, of andere vormen van alternative ­pricing. Dankzij digitalisering kunnen wij het arbeidsintensieve werk blijven leveren en kunnen we de ­relatie behouden en ook het andere werk blijven doen dat gevraagd wordt.’

Broerse is nu vier jaar managing partner, recent tekende ze voor onbepaalde tijd bij. Toen ze op haar 39ste aantrad, adviseerde een collega haar de eerste maanden vooral te luisteren. Het gaf haar veel kennis over het kantoor. ‘Ik ben met iedereen gaan praten, met partners, secretaresses, support. Sindsdien lunch ik maandelijks met vijf collega’s, uit alle takken van sport. Ze kunnen me alles vragen, alles is bespreekbaar.’

Geliefd

In die vier jaar zag Broerse veel veranderen. ‘Digitalisering en automatisering gaan hard, de snelheid van de praktijk neemt ook toe. Daardoor is het des te belangrijker dat mensen zich nog wel geliefd voelen en zin hebben om bij ons te werken, en dat cliënten zich echt gehoord voelen. Ik werk veel voor hotelketens en zie een goed advocatenkantoor als een vijfsterrenhotel. Ook wij willen klanten ontzorgen, service bieden, goed luisteren en van tevoren bedenken wat ze nodig hebben.’