Het dubbelleven van Max van Olden

Van Olden (46) is sinds 2004 advocaat en vanaf februari vorig jaar in loondienst bij Wildenberg Advocaten in Nijmegen. Op de website van het kantoor presenteert hij zichzelf als een bedachtzaam man die alles goed afweegt. ‘Als advocaat probeer ik verder te kijken dan de juridische puzzel van het dossier. Ik stel mijzelf vragen als: wie is de cliënt, wat zijn zijn of haar doelen, welke belangen spelen op de lange termijn? Wie is de wederpartij? En is een schikking haalbaar en verstandig of rest slechts de weg naar de rechter? Ik vind het belangrijk om het gebied te overzien voordat ik de route uitstippel.’

Zijn boeken komen min of meer op dezelfde wijze tot stand, legt hij uit aan de telefoon. ‘Voordat ik me aan het schrijven zet, heb ik de plot goed uitgedacht. Ik wil niet halverwege het boek tot het inzicht komen dat het verhaal niet lekker in elkaar steekt.’

Schrijven van een boek is vooral een kwestie van discipline, stelt de advocaat, die met zijn vriend in Nijmegen woont. ‘Het is eigenlijk best eenvoudig. In plaats van televisiekijken, kun je ook elke avond een paar uur schrijven. Als je dat een aantal maanden achter elkaar doet, heb je een boek.’

Van Olden is gespecialiseerd in ondernemingsrecht, vastgoed- en auteursrecht. De hoofdpersoon in zijn jongste boek, Riemke, is familierechtadvocaat. Ook op andere onderdelen gaat de vergelijking mank. De praktijk van Van Olden is in Nijmegen en richt zich vooral op het mkb. Riemke werkt bij een duur kantoor aan de Amsterdamse Zuidas en bedient vooral rijke cliënten.

Vanwaar die keuze voor dat clichébeeld? ‘Het past gewoon goed in het verhaal. Het personage Riemke is stagiaire die graag wil meedraaien aan de top. Als je mikt op familierecht voor de rijken, dan is een kantoor op de Zuidas de plek waar je moet werken. In het boek geef ik het voorbeeld van een eis voor een maandelijkse toelage van 6.500 euro in een scheidingszaak. Dat is een beetje aangedikt, maar dat soort zaken zijn er zeker.’

Het zwarte dossier is het derde boek van Van Olden. Eerder verscheen van zijn hand Lieve edelachtbare (2015) en De juiste man (2017). Zijn debuutroman werd bekroond met de Schaduwprijs, een aanmoedigingsprijs voor de auteur van het beste Nederlandstalige thrillerdebuut. De juiste man haalde de longlist van de Gouden Strop, een belangrijke thrillerprijs. Zijn uitgeverij Ambos|Anthos noemde hem zelfs de Nederlandse John Grisham, de internationale bestsellerauteur van legal thrillers.

Het stempeltje legal thriller is in ieder geval toepasselijk. In de boeken van Van Olden staat steevast een advocaat centraal. ‘Ik wil me niet per se beperken tot dat decor, maar het is het makkelijkst om te schrijven over de wereld die je kent. Het is ook een wereld waarin van nature geheimen, intriges en conflicten voorkomen. En dat zijn precies de ingrediënten voor een goede thriller.’

In zijn boeken kiest Van Olden steeds voor een andere hoofdpersoon, hoewel steeds een advocaat. Dat verschaft hem als auteur de nodige vrijheid. ‘Als je in serie schrijft, dan neem je niet alleen je hoofdpersoon, maar ook diens partner, collega’s, vrienden en zijn hele persoonlijke geschiedenis steeds mee naar het volgende boek. Dat geeft beperkingen. Met stand-alone boeken heb je daar geen last van. Misschien probeer ik het ooit met een trilogie. Als het me dan niet bevalt, is er na drie boeken weer ruimte voor iets anders.’

Tussen zijn eerste en zijn tweede boek zat amper twee jaar. Het derde boek vergde drie jaar om te schrijven. Vanwaar die relatief lange periode?

‘Het zwarte dossier kostte wat meer tijd wegens research en omdat ik op advies van mijn redacteur het perspectief heb gewijzigd. Van de ik-persoon ben ik geswitcht naar de derde persoon enkelvoud en dat kostte tijd. Verder hebben veranderingen in mijn privéleven ook wat vertraging opgeleverd. Het duurde even voordat ik na mijn recente verhuizing van Amsterdam naar Nijmegen, waar ik heb gestudeerd, en de bijbehorende overgang naar een nieuw kantoor weer aan het boek kon werken.’