Bij Peter krijg ik warme herinneringen aan mijn jeugd. Vroeger maakten de kinderen in huize Khan nogal vaak ruzie om de afstandsbediening. Slechts bij twee programma’s was er (tijdelijk) vrede in huis: voetbal en het programma ‘Peter R. de Vries, misdaadverslaggever’. Ademloos zat het hele gezin aan de buis gekluisterd te kijken naar de spannende afleveringen over verdwijningszaken, ontmaskerde fraudeurs en geweldplegers. Als klein meisje werd ik soms bang. Bang voor criminelen. Maar Peters stem gaf mij uiteindelijk altijd een geruststellend gevoel. Zijn slotwoorden: ‘Zorg dat u klaarzit, dan heeft u altijd een alibi’, maakten dat ik samen met mijn broers de volgende week weer klaarzat.
Nederland heeft meerdere misdaadverslaggevers, maar niemand komt ook maar in de buurt van Peter. Hij was van de buitencategorie. Zijn passie, onverschrokkenheid en vastberadenheid waren uniek. Peter was een moedige man die voor niemand bang was, die geen discussie te moeilijk vond en alles durfde te benoemen. Hoe anders was deze man als hij moest vechten tegen zijn tranen in een gesprek over Nicky Verstappen, Marianne Vaatstra of Tanja Groen. Daar waar de rol van een advocaat na een rechtszaak ophoudt, stond Peter jarenlang nabestaanden bij. Hij gaf ze steun, een podium, een luisterend oor. Dat laat zien dat Peter niet alleen rechtvaardigheid predikte, maar dat ook echt meende. Niet alleen nationaal, ook internationaal zette hij de Nederlandse misdaadjournalistiek op de kaart. Voor zijn reportages over de verdwijning van Natalee Holloway werd hij beloond met de prestigieuze Emmy Award. Zijn gevoel van rechtvaardigheid zag overigens niet alleen op strafzaken, maar ging veel verder. Zo heeft hij zich als enige BN’er ingezet voor een groep staatlozen. Een dag na de aanslag kregen tienduizend ‘generaal pardonners’ alsnog een paspoort.
Peter was ook een symbool van inclusie. Ik ben Peter dankbaar dat hij als een witte man, met zijn staat van dienst, het opnam voor de minderheden in ons land. Keer op keer stond hij naast deze groep, die dagelijks strijdt tegen vooroordelen en onrecht. Peter stond voor fatsoen, voor tolerantie, voor menselijkheid. Publiekelijk en desnoods helemaal alleen in een debat. Peter hield de mensen een spiegel voor. Hij hoefde dat niet te doen, maar deed het wel. Híj durfde het.
Ik gun ons allen weer een Peter; als mens en pionier in de strijd tegen misdaad. Het kleine meisje is inmiddels volwassen, maar het besef dat ze zijn geruststellende stem nooit meer zal horen, is voor haar beangstigend.
