Internationaal en creatief

Gimbrère wijkt in meerdere opzichten af van andere kantoren. Het pand in Breda bezit een eigen theaterzaaltje en het kantoor heeft geen partnermodel maar een eigenaar met een uitgesproken idee over het bedrijven van de advocatuur. ‘Theatermanager’, jurist Monique Baecke (53), geeft een rondleiding door het monumentale pand, met muurschilderingen en foto’s die de geschiedenis van het kantoor laten zien. ‘Wij zijn dit theater begonnen om creativiteit en inspiratie te delen, onderling en met klanten. We werken niet alleen met een technische, juridische invalshoek, maar ook met creativiteit.’

Gimbrère hijst niet zozeer eigen mensen op het podium voor een seminar over nieuwe wetgeving of jurisprudentie, maar richt liever de schijnwerper op journalisten en theatermakers, iceman Wim Hof, politicus Klaas Dijkhoff of coureur Jan Lammers. Intiem, met zo’n vijftig bezoekers, vertelt Baecke. Nu de coronaregels zijn afgeschaft, wordt het weer in gebruik genomen. ‘Cliënten zijn altijd verrast door de entourage. We leggen letterlijk de rode loper voor ze uit, je komt binnen met een drankje en live pianomuziek. Juist ook gezellige avonden kunnen tot nieuwe samenwerkingen leiden. Als het netwerken er te veel bovenop ligt, werkt het niet.’

Zo ziet kantooreigenaar Robert de Pater (37) de functie van het theater ook. ‘Ik leer zelf ook van die avonden, dat hoeft niet direct werk op te leveren.’

De Pater begon als advocaat faillissementsrecht, maar stapte over naar de andere kant. ‘Ik wilde niet meer de bad guy zijn als curator, maar bestuurders bijstaan en zorgen dat het niet zover komt.’

Zelf onderneemt hij ook, sinds hij in 2017 de aandelen van het kantoor overnam van oprichter Tjaard Gimbrère. ‘Je koopt feitelijk niet meer dan een naam. Het was een beetje een gok, maar daar had ik alle vertrouwen in en dat is juist gebleken.’ De Pater heeft sinds hij de scepter zwaait wel wat mensen zien vertrekken. ‘Ik heb een andere manier van managen. In mijn ogen gaat het om work hard, play hard. We zijn nu met achttien mensen, van wie elf advocaten, meer advocaten dan ondersteuning, wat vroeger omgekeerd was.’ De Pater ziet het als zijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat er genoeg werk is, en vangt ook de klappen op als het niet goed gaat. ‘We hebben veel leads via Google, daar moet je gelijk werk van maken. Als je echte interesse toont in klanten, werkt dat goed.’

Dat partners in een maatschap zich meer inzetten voor hun kantoor, omdat ze deels eigenaar zijn, gelooft hij niet. ‘Onze advocaten krijgen een bonus op basis van de omzet. Ik geniet van de vrijheid als zelfstandig ondernemer en die vrijheid heeft het personeel ook. Ik gun ze de lol van de goede resultaten. Je mag hier bijna alles, maar als je om elf uur begint en om vier uur naar huis gaat, slaat het wel een beetje door. ’s Ochtends sporten? Prima.’  

In kantoor Barcelona werken twee Spaanse advocaten, vooral voor Nederlandse cliënten. De link met Spanje is er al sinds 2005, vertelt De Pater. ‘Veel Nederlanders kochten er toen een huis, die generatie staan we bij met familie- en erfrecht, anderen met aankoop van onroerend goed. Maar we doen er ook ondernemingsrecht en soms strafrecht. We hebben een appartement in Barcelona, daar kan iedereen heen. Het kantoor zit in de Olympische haven, op de 27e verdieping. Dat is zo fijn, je loopt ’s ochtends de boulevard op, de zon komt op boven zee, ’s middags een goede lunch, iedereen houdt van Barcelona.’ Het is De Pater vooral te doen om de Zuid-Europese cultuur, daarom ook zijn plan voor een vestiging in Italië. ‘We worden er niet rijk van, maar het is gewoon leuk! Ik zou graag dit jaar nog een kantoor openen in Milaan. Het plezier in het werk zit hem ook in de vraag: ga ik deze week in Barcelona werken of in Milaan?’  

Speciaal voor het Advocatenblad wordt de in coronatijd verwaterde gewoonte om samen te lunchen weer in ere hersteld. Aan tafel in het theater, dat ook dient als lunchruimte, smeert de Italiaanse Giulia Gressani (31) een Hollandse boterham met oude kaas. De in Spanje afgestudeerde advocate werkt sinds november 2021 op kantoor Barcelona en is een week over om de collega’s beter te leren kennen. Hoe kwam ze bij Gimbrère terecht? ‘Ik zag een vacature op LinkedIn. Het is een smart kantoor met veel jonge advocaten, iedereen wil groeien. De mentaliteit is jong en de advocaten krijgen veel ruimte om zich te ontwikkelen. De groei van ons kantoor in Barcelona gaat vooral via via (“boca a boca”), de ene klant vertelt het de andere.’  

Met mond-tot-mondreclame bouwde ook de oudst gediende van kantoor, Jack Schoenmakers (61), zijn bijzondere praktijk op. Hij werkt al 25 jaar als specialist in internationale kinderontvoeringen. Dat begon met een zaak waar journalist Willibrord Frequin zich in had vastgebeten, die veel publiciteit kreeg. ‘Door die ene zaak ben ik in deze landelijke en internationale praktijk gerold.’  

Ontvoeringen vinden bijna altijd hun oorsprong in familiekring, legt Schoenmakers uit: ‘De ene ouder neemt de kinderen mee naar een ander land zonder toestemming. Denk aan een stewardess die trouwt met een Griekse piloot. Ze gaan in Griekenland wonen, waar het huwelijkse leven niet zo leuk blijkt, dus ze neemt de kids mee terug naar Nederland. Als je allebei gezag hebt en het niet vraagt, heet dat ongeoorloofde overbrenging. Dat valt onder het Haags Kinderontvoeringsverdrag. Ik treed vooral op voor ouders in Nederland, met de vraag of het mogelijk is om de kinderen hier te houden. Dat kan als de kinderen bij terugkeer lichamelijk of geestelijk gevaar lopen of in een ondraaglijke toestand komen te verkeren.‘  

Schoenmakers vertelt hoe ingrijpend dit soort zaken zijn: ‘Er spelen veel emoties, ouders vertrouwen me het meest dierbare toe dat ze hebben. Hun kinderen moeten in Nederland blijven en ik moet dat regelen.’ De ervaren Schoenmakers neemt de tijd om het te verwerken als een cliënt een negatieve uitspraak krijgt, maar zijn werk geeft hem vooral energie: ‘Als ik een zaak goed afrond, ben ik echt blij dat ik het verschil kon maken.’