‘Het hoogste bedrag aan smartengeld dat de civiele rechter in Nederland ooit heeft toegewezen is twee ton. De strafrechter kwam tot 3,5 ton, in een vergelijkbare zaak. Ziedaar het probleem in een notendop, stelt Siewert Lindenbergh. ‘Het verschil tussen twee en 3,5 ton is niet te verklaren. Uitgangspunt is dat de strafrechter materieelrechtelijk naar civiele maatstaven oordeelt. In geval van ernstig verwijtbaar gedrag mag hij ook de aard en ernst daarvan meewegen. Maar die overweging is helemaal niet terug te vinden in de motivering. We tasten in het duister.’
