‘Ik kan het niet ontkennen: veel van de procedures die de IND nodig maakt, vormen een bron van frustratie. Ik ben gespecialiseerd in migratierecht en zie al jaren dat de IND mensen van het kastje naar de muur stuurt. Er is weinig menselijks meer aan. Er worden beslissingen genomen die voorzienbaar niet houdbaar zijn, maar het systeem lijkt erop gericht om die beslissingen toch in stand te houden. Dat heeft veel procedures tot gevolg waarvan de IND weet dat hij die uiteindelijk gaat verliezen. Vreemdelingen worden daardoor soms zo afgemat dat ze uiteindelijk afhaken.
De mensen die ik bijsta begrijpen het niet, worden depressief, boos en kunnen geen kant op. Ik voel op dat soort momenten weerzin tegenover een systeem dat is gericht op doorgaan, terwijl herbezinning noodzakelijk is. Voordat ik advocaat werd, werkte ik bij diverse overheidsdiensten. Toen al dacht ik: dat kan toch veel klantvriendelijker? Als advocaat houd ik voldoende professionele afstand en doe ik mijn werk. Maar als ik de zoveelste procedure moet voeren voor een cliënt dan denk ik: wat een waste of time and money. Dit is gesubsidieerde rechtshulp, dus belastinggeld. Deze procedures zijn vaak onnodig. Ik zou liever iets anders doen.’
